تاکنون از خود پرسیده‌ایم چه عواملی باعث میشود برخی افراد
دچار بی بصیرتی شده، نتوانند سره را از ناسره تشخیص دهند؟ بهراستی برای
گم نکردن راه چه باید کرد؟ چگونه میتوان راه را بازشناخت و فریفته‌ی سخنان و
رفتارهای دشمنان نقابدار و منافقان فتنه‌گر و فتنه‌گران منافق نگردید؟!
چگونه میتوان بین حق و باطل، جدایی افکند و راه را از کژراهه شناسایی
نموده، مسیر را اشتباهی نپیمود؟
راهکار همان است که رهبر معظم انقلاب بارها تأکید کرده‌اند که: «شما در
جبهه‌ى جنگ اگر راه را بلد نباشید، اگر نقشه‌خوانى بلد نباشید، اگر قطب‌نما
در اختیار نداشته باشید، یک وقت نگاه میکنید مى‌بینید در محاصره‌ى دشمن
قرار گرفته‌اید؛ راه را عوضى آمده‌اید، دشمن بر شما مسلط میشود. این
قطب‌نما همان بصیرت است».1
ولی آیا بصیرت برای اشخاص خاصی لازم است یا مسئله‌ای عمومی است؟ آیا بر
همگان لازم است که بینش والایی داشته باشند؟ رهبر معظم انقلاب میفرمایند:
«اگر همه‌ی تعاریفی که در خصوص بصیرت آورده شده را در یک جمله خلاصه کنیم
میتوان گفت: بصیرت یعنی وجود چشمان تیزبینی در انسان که بتواند پشت صحنه‌ی
مسائل پیچیدهی سیاسی را بهخوبی تشخیص دهد. این مهم در طول دوران تاریخ
معاصر ایران و حوادث بعد از انقلاب، خط کش جدا شدن افراد هوشیار از غافل
بوده است».
